INFORMACJA DLA PACJENTA 

      Obowiązkowe szczepienia przeciw odrze wprowadzono w Polsce w 1975 roku, początkowo podawano jedną dawkę szczepionki. Schemat dwudawkowy wprowadzano w 2004 roku. U osoby dorosłej należy ustalić potencjalny status odporności przeciw odrze na podstawie dokumentacji medycznej przebytych chorób zakaźnych lub historii szczepień zapisanej w książeczce zdrowia. Przechorowanie odry w dzieciństwie powinno zapewnić odporność na całe życie. Osoby niezaszczepione, które nie chorowały na odrę mogą zaszczepić się dwoma dawkami szczepionki w odstępie nie krócej niż 4 tygodnie. Osoby zaszczepione w przeszłości tylko jedną dawką szczepionki powinny uzupełnić szczepienie podaniem drugiej dawki.   
Osoba która nie jest w stanie udokumentować swojej historii szczepień przeciw odrze lub nie wie czy chorowała na odrę może zaszczepić się dwoma dawkami w odstępie nie krótszym niż 4 tygodnie.    
Uzupełnienie szczepień przeciw odrze w obecnej sytuacji epidemiologicznej zaleca się przede wszystkim osobom, które mają na co dzień kontakt z dziećmi np. w przedszkolu, szkole, pracownikom służby zdrowia oraz osobom  wyjeżdżającym w regiony narażenie na zachorowanie.       
Szczepienie przeciw odrze po kontakcie z chorym na odrę (tzw. szczepienie poekspozycyjne) jest jednym z elementów profilaktyki odry. Takie postępowanie zaleca się w ciągu 72 godzin od kontaktu z chorym na odrę. Dotyczy osób niezaszczepionych oraz zaszczepionych w przeszłości  1 dawką szczepionki przeciw odrze.